Jak ktoś się tu spodziewa gadania o odpowiedzialności, obowiązkach itd, to się źle spodziewa. Bo w sumie bycie dorosłym oznacza głównie kłamstwa, udawanie i pozory.

Taa, wiem, nic nowego nie stwierdziłam, ale dla mnie to swego rodzaju odkrycie. Ja byłam manipulatorką jako dziecko, jako dorosłe dziecko w sumie też, bo nie widziałam innego sposobu ratowania się. Przez większość tego czasu zresztą nie miałam w ogóle świadomości co jest manipulacją a co nie, bo, no oczywiście, świat DOROSŁYCH przecież głównie na tym się opiera, więc próby uczenia mnie tego co jest „dobre” zupełnie nie przystawały do tego, co rzeczeni dorośli codziennie robili na moich oczach. Co jest w ogóle o tyle bardziej zabawne, że jednym z bardziej istotnych elementów stawania się dorosłą osobą było w moim planie rozpoznanie co jest manipulacją i oduczenie się tych zachowań. Muszę przyznać, że całkiem mi się to udało, zarówno przyznawanie, że coś co zrobiłam nie jest ok, jak i zmiana swoich odruchów tak, żeby nie powtarzać tych zachowań. Bo, tak totalnie łopatologicznie, to nie jest ok, a ja nie chcę „nie być ok”. Wydawało mi się, że taki powinien być normalny, dorosły człowiek. Że to dziecinne „tupanie nóżkami” trzeba jednak zostawić w dzieciństwie.

Hahahahahahhh. Bardzo jestem idealistyczna i naiwna. Nie należy tego źle rozumieć, ja bardzo w sobie lubię te cechy. Lubię wierzyć, że mamy w życiu ważne rzeczy do zrobienia, lubię wierzyć w to, że ma to jakiś głębszy, sensowny cel, nawet jeśli na teraz nie wiem jaki i nie do końca rozumiem. Lubię myśleć, że fakty mają znaczenie, nie czyjeś widzimisię, i że na tym powinniśmy opierać swoje decyzje, a nie na tym, że ktoś „taki ma interes” więc zabronimy dzieciom zabawy w Halloween, nawet jeśli to zupełnie nie ma żadnego logicznego uzasadnienia, a koło sensu to nawet nie stało.

No więc hahaha. To takie bardzo nieżyciowe cechy. Bycie zimną, pewną siebie suką zdecydowanie zaprowadziłoby mnie dalej. Mówiąc prościej: ja wiem kogo POWINNAM udawać, żeby zdobyć to mityczne uznanie, wysokie stanowiska, za czym zapewne poszłyby też pieniądze. Problem w tym, że to nigdy nie było i nie będzie moje marzenie. Gdyby ktoś dzisiaj zaoferował mi stanowisko jakiegoś dyrektora, prezesa albo innego „rządziciela”, to bym uznała, że mu rozum do reszty odebrało (na szczęście nikt tak po prostu nie wrzuca ludzi na takie stanowiska).

Jestem trochę (ale tylko trochę) rozdarta, bo lubię siebie taką, jaką teraz jestem, ale ewidentnie nie jest to stan, w jakim lubili by mnie widzieć inni, dość konkretni, ludzie. Nikt nie lubi patrzeć na słabość, zmęczenie i smutek, prawda? Oczywiście, że nikt nie lubi. Dlatego umiem już zaciskać zęby i nie uciekać, nie płakać, aż nie zostanę sama, po prostu siedzieć i czekać, bo te sytuacje się kiedyś jednak kończą. Tyle, że do tej pory byłam przekonana, że mam mówić prawdę, bo tylko to ma sens. Cóż, niespodzianka. Trochę gorzka, ale to już przełknęłam wczoraj z ćwiartką czystej. Pomogło na chwilę, nawet mnie szczególnie kac nie męczył. Natomiast wniosek, że powinnam o wiele częściej pić, albo dolewać sobie setkę do kawy co rano, żeby być „normalna” i nie mieć przysłowiowego kija w dupie, wydaje mi się dość smutnym podsumowaniem tego świata.