Wyjaśnijmy sobie na początku jedno. To co pisze w tytule.

Bo miliard rzeczy może się nie udać.

Nie przypominam sobie, żebym o tym pisała. Raczej nie pisałam. Raczej poruszałam się wokół, a za każdym razem kiedy adekwatnie byłoby napisać, to obchodziłam ładnym kółeczkiem. Żeby na pewno nie było oczywiste. I przez cały ten czas myślałam, że przecież mam to przerobione, więc w sumie problemu nie ma, jakby się nigdy nie zdarzyło. Ale chyba sobie to wmówiłam. W ramach bycia bohaterką.

Wracałam do domu. Godziny szczytu. Ludzi… dużo. Co mam powiedzieć, wiadomo, Warszawa po 16. I w tym wszystkim poziom mojego napięcia, którego nie umiem opanować, szybujący gdzieś w przestworzach. Dla nikogo poza mną oczywiście nie ma to znaczenia. Żadnego. Próbowałam nie dopuścić do przeciążenia (kolejnego już) bo jednak załamanie się nie wchodziło w grę. Próbowałam się uspokoić od rana, ale, jak zwykle, nic te moje próby nie dawały. Wiatraki, wiatraki, cholerne wiatraki. A potem mail, i przez chwilę spokojny oddech. Zamknęłam oczy. Chyba się nawet uśmiechnęłam.

Chwilę później obok ktoś zaczął awanturę. I wyparowało. Kiedy dwadzieścia minut później wyszłam z tramwaju, przeszłam przez przejście i oparłam się o drzewo. I nie wiem ile czasu tak stałam. I słuchałam. Tego cholernego głosu. I tak stałam i czułam jak łzy mieszają się z deszczem.

Ale to nie o głos chodziło.

Mój ojciec mnie bił. Nie, nie klapsami. Nie, to nie było delikatne. Mój ojciec trzymał w szafce gumową pałkę. Miał też pałkę drewnianą. I zdarzało mu się ich użyć, na obojętnie których częściach ciała swoich dzieci. Miał też ciężki, wojskowy pasek. Którego metalową częścią oberwałam pewnego wieczoru w głowę. Nie pamiętam reszty tego wieczoru. Miał też inne „narzędzia”. Używanie ręki akurat należało do rzadkości. I raczej nigdy to, co było używane, nie było używane delikatnie. Raczej (co ja pierdolę… nie nie raczej, na pewno kurwa) z całej siły. A mój ojciec jest cholernie silny. Wtedy w każdym razie był. I nieważne jak bardzo przerażona byłam. Nieważne jak bardzo próbowałam się skulić i schować w kącie. Albo byłam bita po tym co akurat nie dało się jak jak najbardziej zwinąć w siebie, albo wyciągana z tego kąta za cokolwiek co dało się chwycić i tak na podłodze. Po prostu. Nie miało znaczenia jak bardzo byłam przerażona. Jak bardzo zapłakana, i jak bardzo krzyczałam. Najmniejszego.

Czy to jest w ogóle uzasadnione żeby ośmioletnie dziecko nie chciało żyć? A jedenastoletnie? A piętnastoletnie? Wtedy wyciągnęłam wielki kuchenny nóż, schowałam go za plecami. Wtedy wyczuwałam już awantury z daleka. I zanim zdążył do mnie podejść, wyciągnęłam ten nóż zza pleców. Ale nie po to żeby go zaatakować. Po to żeby zaatakować siebie. W pierwszym odruchu chciałam go sobie wbić w brzuch, ale potem mnie oświeciło, i zdecydowałam że szyja będzie lepszym wyborem. I dopiero to odniosło jakiś skutek. Nie pobił mnie wtedy. A ja właśnie wtedy pomyślałam, że wiem już co powinnam ze sobą zrobić. I niedługo potem, parę miesięcy, w wakacje, wyjazd, daleko od domu. A potem szpital dziecięcy. Obudziłam się podpięta do kroplówki. Obok w łóżeczku było malutkie dziecko. Samo. Nikogo przy nim nie było. Zaczęło płakać, więc zaczęłam mu śpiewać. Taki kurwa ludzki odruch na koniec. Nie mam pojęcia jak, ale się uspokoiło i usnęło. I nic. Zabrali mnie z tego szpitala, do domu. Zebrałam opierdol jeszcze w samochodzie. Jakoś przetrwałam rok. Jakoś. I znowu wyjazd. Znowu szpital. Tyle że tym razem psychiatryczny. Powiedzieli że mnie nie wypuszczą, bo jestem w takim stanie, że za duże ryzyko. Nie chciałam jeść, nie chciałam pić, nic nie chciałam. To nie poprawiało sytuacji. Dwa dni później zjawili się moi rodzice. I wtedy pierwszy raz w życiu zauważyłam, że mój ojciec jest zdolny do płaczu. Oboje mieli mocno zaczerwienione oczy. Tym razem nikt na mnie nie krzyczał. Znowu mnie wyciągnęli, pod pewnymi warunkami, ale wtedy mnie to nie obchodziło. Ich chyba też nie. Nie odzywaliśmy się przez całą drogę z Krakowa do domu. Po prostu była cisza. Tydzień później, mniej więcej, nie pamiętam dokładnie, usłyszałam tylko że mam się ogarnąć. Co skwitowałam dzikim śmiechem. Zawieźli mnie na jakieś badania, ale nikt nie chciał wyjaśnić co się ze mną dzieje. Nie sądzę żeby kogoś to obchodziło co ja o tym wszystkim myślę. W końcu byłam tylko bachorem. A potem stało się coś, co tutaj ominę, bo nie jest z nimi związane. I to był mój psychiczny koniec.

A teraz, drodzy Państwo, niech mi ktoś powie, że najwidoczniej zasłużyłam. Śmiało. Że byłam wredną wkurwiającą i przemądrzałą smarkulą. Że mi się należało. I jeśli macie podobne doświadczenia (chociaż częściowo) to powiedzcie mi, że to nie jest takie straszne. Że zawsze się tak robiło, zwłaszcza na wsi, i jakoś wyrośliśmy na porządnych ludzi. Że to NORMALNE. I że nie powinnam tak przesadzać, bo na pewno nie było aż tak. Że dramatyzuję. Że inni mają gorzej.

Chce ktoś?

Albo lepiej, że nie ja jedna to przeżyłam. Tak, zajebisty argument. Bomba. To na pewno musi podważać całość.

I to właśnie do mnie wróciło pod tym jebanym drzewem. Ale tym razem nie pomyślałam, że chcę być martwa. Pomyślałam że po coś kurwa przeżyłam i po coś się wygrzebałam z tego głębokiego dołu gówna. I że mam prawo się tak czuć. Tak chujowo. Że to ma prawo wracać. Że nie muszę być cały czas jakąś pierdoloną bohaterką. I że to mimo wszystko jest ważne.

Bicie. Dzieci. Jest. Kurewstwem.

Bo uczy dziecko nienawiści do samego siebie.

Bo powoli zabija człowieka.

I niech mi kurwa nikt nie mówi, że ja nic nie wiem i nie rozumiem.

Drastyczne szczegóły pominięte celowo.